Maandag 7 januari 8:27
De kater… nee geen kater, ik heb het niet zo op katten en katers. Toch 1 uur geslapen ongeveer, dus ik voel me zo zat als 100 man, en nee niet van de whisky want ik drink zelden meer dan 2 borrels, dus deze nacht ook niet.
De eerste confrontaties met mijn daad van deze nacht zijn moeilijk, héél moeilijk want die zijn met de mensen die ik het liefst zie, mijn allerliefste vrouw en kinderen. Ik stort dan ook letterlijk in, helemaal….zo besluitvol als ik deze nacht was zo onzeker ben ik nu…. Wat heb ik gedaan en wat doe ik mijn medemens aan? Ik barst uit in tranen en nu, nu weet ik het niet meer. An brengt Fie naar school op dit moment en het enige wat ik kan bedenken is om terug achter mijn pc te kruipen en opnieuw mijn gedachtenmolen uit te typen. Ik kan op dit moment niets anders meer, ik ben op, leeg, helemaal leeg. Ik lees nu al jullie reacties, waarvoor dank, oprecht ik meen het, echt dank je wel, maar toch weet ik het nu nog niet. 1 ding weet ik ondertussen al, ik zie mijn vrouw en kinderen doodgraag en het spijt me voor wat ik ze nu op dit moment aan doe, evenals alle andere mensen die ik nu in problemen breng omdat An beslist om deze ochtend niet naar school te gaan en in plaats daarvan thuis te blijven bij mij.
Ik typ nu een mailtje naar Sven van Premed om te laten weten dat ik vandaag niet zal werken. Ik schrijf : ik werk nu even niet, geef me een dagje
Ondertussen is An terug thuis en stop ik even met typen. Dit is moeilijk, en nu, wat nu? Wat scheelt er nu eigenlijk met mij en hoe moet het verder. Ik weet het niet, dus zitten me maar wat, totdat ik nu weer verder typ. Weet je wat handig zou zijn voor mij, dat er boven mijn hoofd tekstballontjes komen zoals in een stripverhaal, met hetgeen ik denk en wil zeggen zonder dat ik het zelf moet zeggen. Waarom is spreken zo moeilijk voor mij, luisteren kan ik goed, en spreken nochtans ook, behalve als het over mezelf gaat, dan lukt het niet meer… ik weet het dus nog niet…ik ga voorlopig even niet werken, misschien een paar uurtjes niet, misschien vandaag niet, geef me een dagje en dan weet ik het misschien wel weer.
Ik ga nu even wandelen, naar mijn denkbeeldig hutje in het bos… en deze keer neem ik An mee, misschien dat het me wel lukt om toch in gesprek te gaan, al weet ik nog steeds niet wat ik moet zeggen, buiten dat ik haar graag zie en het even niet meer weet…
Tot later
Weet jij het ook even niet meer? Ben je even het noorden kwijt, nood aan een gesprek of een luisterend oor?
Beste Wouter,
Rauwe woorden uit onverwachte hoek… maar dat geef je eigenlijk zelf al aan… Moeilijk en tegelijkertijd mooi om te lezen…
Maar is dit dan verschieten als je dit als ‘buitenstaander’ leest?
Ja en nee…
Ja: want jij verwoord zelf erg goed dat het enorm raar is dat een persoon die alles heeft om gelukkig te zijn toch ergens iets mist… Nee: want ik denk dat jouw nachtelijke analyse hetgeen verwoordt dat veel mensen tussen de 30 en 40 (en mss daarbuiten) in hun hoofd hebben zitten… Maar dan ook enkel in hun hoofd…
Ik vind het erg moedig dat je dit zo aanpakt, en ik hoop dat je (samen met je gezin) in jouw denkbeeldig hutje tot een oplossing komt… mss wel in de vorm van een echt hutje… Terug naar de essentie van het leven… jij en de ruwe elementen… dat droombeeld spookt voor mezelf ook vaak door mijn hoofd… Maar is dat een droombeeld of een waanbeeld?
Laat me van mijn kant eindigen door jouw toch ook een beetje nuchter perspectief mee te geven als vriend op afstand… Hetgeen jij nu meemaakt valt terug te brengen tot een basaal evolutionair principe… jij hebt op jouw leeftijd je pure biologische rol als mannelijke species zo goed als vervult… en zelfs meer… je bent succesvol in meerdere opzichten en hebt een geweldig gezin gesticht met een vrouw voor het leven en kinderen die al zelfstandig aan het worden zijn. Voor meer dan voortplanting zijn wij mannen (nog steeds) eigenlijk niet geprogrammeerd… En dat probeert je geest je nu ook pijnlijk duidelijk te maken…
Is dit het dan? Helemaal niet kerel… helemaal niet… jouw geest zoekt gewoon naar nieuwe betekenis… nieuwe invulling… maar, die invulling heb je voor een groot stuk al… alleen ben je dat perspectief nu even kwijt en moet je je daar even de tijd voor nemen om dit terug duidelijk te zien…
Als je echter zover bent kan je jouw verdere invulling, die extra geluksfactor, vorm geven hoe je wil… en zoals dat tomaatje dat je zelf kweekt, of dat biertje dat je zelf maakt, kan je die extra voldoening gewoon vinden in de kleinste dingen… samen met je gezin… want de essentie van het leven? Die heb jij al lang gevonden… neem dat maar van me aan…
Veel broederlijke liefde,
Olivier
Iedereen heeft het wel eens moeilijk dat krijg je vaak te horen! Je moet harder zijn in het leven, wees niet soft…. Moeilijk…. opstaan en doorgaan. Soms gaat het gewoon niet! Je hebt het heel mooi verwoord en zo is het ook. Moest even slikken toen Roel het doorstuurde en ik begon te lezen… hopelijk krijg je alles op orde in je hoofd! Het is niet makkelijk en het heeft tijd nodig, en die moeten we soms maken.