Zelfmoord

Maandag 7 januari 2019 0:56

Midden in de nacht, iedereen slaapt ondertussen, ik niet.  Ik lig alweer enkele uren na te denken.  Het einde van 2 weken verlof, kerstvakantie. Een zorgeloze vakantie, niets gepland en ook (bijna) niets gedaan.  Wel goed geslapen, veel geslapen en niet veel nagedacht. Zodadelijk begint er een nieuwe werkweek en lap daar heb je het weer… Over het algemeen ben ik een héél gemakkelijke slaper, geef me 3 minuten en dan ben ik vertrokken en soms, soms lukt het echt niet, zoals nu.  Ik sta normaal ook nooit op als ik niet kan slapen, nu wel. Ik ben opgestaan, héél stil naar beneden geslopen, een fles van mijn betere whisky’s uit mijn kast genomen, mijn pc aangezet en beginnen typen. Ik neem een beslissing op dit moment, misschien wel het belangrijkste in mijn leven en misschien ook wel de meest ondoordachte, onbezonnen, meest domme beslissing ooit, maar ik neem ze.  Deze avond, de avond voor dat ik 39  jaar wordt zet ik deze tekst online zonder dat iemand hier iets van weet, het is mijn beslissing en ik zal ook alle gevolgen hiervan dragen.  Ik zal misschien beginnen met jullie gerust te stellen, dit is geen afscheidsbrief voor zelfmoord, al voelt het zo wel een beetje aan….  Althans het had kunnen zijn, het gebeurt héél regelmatig dat er mensen zelfmoord plegen en dat de gehele buitenwereld, vrienden, kennissen, familie dit niet hadden zien aankomen.  Wel, het voelt bijna hetzelfde aan, alleen heb ik nooit van mijn leven gedacht aan zelfmoord en heb ik ook geen plannen, ik zou er ook niet toe in staat zijn trouwens.  Maar op zijn minst heb ik nu wel jullie aandacht hoop ik… En toch, hetgeen ik nu ga doen voelt héél hard aan als zelfmoord op héél véél gebieden…

Ik ben een gelukkig man, althans dat zou ik moeten zijn, toch… ?

• Een schat van een vrouw, mijn eerste en enige liefde voor altijd,
• 2 prachtige kinderen om fier op te zijn,
• een goede gezondheid,
• een warme familie,
• Vrienden waarop ik kan rekenen,
• een kast van een huis,
• vast werk op zelfstandige basis met een goede verloning, eigen baas dus,
• Fijne collega’s,
• veel van thuis uit werken en zelf mijn uren mogen bepalen,
• veel thuis bij vrouw en kinderen zijn,
• Mijn droomauto, een defender in de garage hebben staan,
• Een superluxe Volvo XC90 full option om dagelijks mee te rijden (want die defender is wel mijn droomauto, maar echt comfortabel….eerlijk….is hij niet…)
• Een mobilehome voor de deur om op elk moment, naar éénder waar te vertrekken als ik wil,
• Een eigen biermerk met vrienden met een hal vol paletten bier,
• Voorzitter van een whiskyclub met de kasten vol whisky,
• Diploma’s aan de muur om trots op te zijn,
• En ik kan nog wel even door blijven gaan…

….kortom…ik denk dat als er iemand niet moet klagen, dat ik het wel ben…en dat ga ik ook niet doen.

Maar als ik mezelf de vraag stel, ben ik gelukkig? Dan moet ik toegeven, ja ik ben gelukkig, of toch niet?

Jawel, ik ben gelukkig, Ik ben gelukkig met alles wat ik heb en alles wat ik voor mijn 39ste bereikt heb in het leven en toch, en toch knaagt er al een hele tijd iets aan mij… 40 worden….nee toch niet… Iets dat me niet ongelukkig maakt, maar iets dat me wakker houd en me zelfs belemmerd in mijn werken en doen, dat aanvoelt alsof ik volledig verlamd ben. De vraag: is het dit nu? Ben ik getrouwd met de juiste vrouw?  Heb ik nu mijn droomjob? Wil ik dit werk blijven doen tot ik met pensioen ga? Ga ik nog een pensioen hebben?  Ben ik een goed echtgenoot, vader, collega, vriend,zoon, broer, …? En zo kan ik nog 100 vragen hier neerzetten. Ik zal eerlijk zijn, ik denk de laatste tijd héél veel aan het idee om te stoppen met ALLES waarmee ik bezig ben, mij terug te trekken in 1 of ander bos in een hutje en enkel nog te leven en te doen waar ik zin in heb…  Ik wil geen voorzitter meer zijn van een whiskyclub, ik heb geen zin meer in mijn eigen bier, de job die ik doe kan me niet meer interesseren, wil ik nog wel getrouwd zijn,  ben ik wel een goede vader voor mijn kinderen,… opeens begin je alles in vraag te stellen…. En dit is het moment waarop mensen beginnen twijfelen aan alles en iedereen.   Ik zit al een langere periode in deze fase dan dat ik zelf wil toegeven…, dit is het moment waarop, vermoed ik dan, sommige mensen het echt niet meer zien zitten en er een einde aan maken….

Slik, effe mijn borrel leegdrinken en opnieuw bijvullen…nu krijg ik het zelf even moeilijk, nee ik wil geen einde, zeker geen einde, ik wil eigenlijk een nieuw begin…mag ik met alles even stoppen en opnieuw beginnen?  En nee, begrjip me niet verkeerd, ik heb geen seconde spijt van wat ik gedaan of bereikt heb in mijn leven,… maar kan dat, kan ik even alles op pauze zetten voor zolang ik nodig heb voor mezelf om na te denken wat ik nu precies nog wil bereiken in dit leven…

Even naar dat hutje in het bos, alleen doen waar ik zin in heb, met niemand rekening houden, gewoon, een boek lezen, wat tomaten kweken en een broodje bakken… ik zie jullie allemaal graag, de ene héél graag, de andere misschien iets minder graag, maar ik zie jullie allemaal graag en ik wil niemand kwijt, want ik heb het goed, héél goed, misschien te goed, maar mag ik even, even tot ik het weer allemaal weet…?  Dit is eng, dit maakt me bang, onzeker, dit voelt als zelfmoord….

Dit kan mijn carriere kosten, dit kan mijn relatie kosten, dit kan mijn vrienden kosten, dit kan mijn zaak kosten, dit kan mijn familie kosten, dit kan mijn alles kosten, behalve mijn leven.  Ik heb dan ook bij deze 1 besluit genomen, ik ga op zoek naar mijn levensvisie, het leven is helaas eindig en beperkt in tijd… ik ben helaas een realist en zou soms wat meer fantast moeten zijn… dat hutje waar ik al jaren van droom, dat gaat geen werkelijkheid worden, ik ben niet gemaakt om alleen te zijn (al ben ik soms overtuigd van wel) Ik ben getrouwd en heb 2 kinderen, ik heb jobs, vrienden en familie, ik heb verantwoordelijkheden op héél veel gebieden en iedereen die mij kent die weet dat ik nooit mijn verantwoordelijkheid zal ontlopen.  Dus wees gerust ik zal mijn verantwoordelijkheden blijven nemen, op alle gebied en voor iedereen.  Wat ik wel wil is samen met jullie op zoek gaan naar mezelf, naar wat ik wil in dit leven en hoe jullie daar allemaal deel van uitmaken.  En ik wil dit vooral voor mezelf op deze manier doen, online, op een blog… ik ben een zakelijk mens, zwart-wit, zonder veel emotie, althans voor de buitenwereld… ik ben dat niet, of wel, of niet… ik ga op zoek naar mezelf, en ik doe dat openlijk voor de hele wereld, want ik ben ervan overtuigd dat iedereen soms op zoek is naar zichzelf, maar hierover praten we niet, en al zeker niet met iedereen…en zeker ik niet….  Dit gaat niet gemakkelijk zijn, niet voor mij en misschien nog moeilijker voor mijn naasten… het spijt me alvast als ik iemand hiermee kwets, nu of in de toekomst, dit zal nooit mijn bedoeling zijn….  Ik heb gewoon héél véél moeite met sociaal contact en zeker als het over mijn gevoelens en emotie gaat, maar ik doe het toch…ik moet het doen en zal het ook doen, voor mezelf en misschien hopelijk ook als inspiratie voor anderen…ik wil in mijn leven in 1 ding echt goed geweest zijn en dat is in leven zelf…

Maandag 7 januari 2019 3:14 online gezet en ik ga nu een poging doen om de slaap te vatten, ik heb zodadelijk verantwoordelijkheden, het leven gaat verder, maar ik ben ontbloot…en kies voor het leven, samen met jullie…

Sprak deze post je op de 1 of andere manier aan en ga je graag in gesprek hierover met me. Contacteer me gerust.