Zondag 7 april 2019
Zondagnamiddag op een tuinstoel, in het zonnetje, op een vakantiepark, net over de grens in Nederland. Een weekendje eropuit met vrienden, vrouw en kinderen. Vandaag is het 3 maanden geleden dat ik een eigenaardige nacht beleefde waarop ik na het lezen van een hoofdstuk in het boek ‘einde aan uitstelgedrag’ van Petr Ludwig. opstond uit mijn bed, mijn laptop nam en een tekst schreef die van de afgelopen 3 maanden, hoe zal ik het zeggen, vrij belangrijke maanden in mijn leven gemaakt hebben. Die bewuste zondagavond was ik naar bed gegaan met het idee om na 2 weekjes verlof gewoon terug te gaan werken op maandagochtend zoals 95% van mijn leeftijdsgenoten dat zou gedaan hebben. Ik was echter begonnen in een boek te lezen die avond over hoe je een einde kon stellen aan uitstelgedrag. Zeer interessant boek, dat me na het eerste blad al wel fascineerde waardoor ik hoofdstuk 1 opeens uit had. Het hoofdstuk eindigde met een oefening waarbij je tracht tot een levensvisie te komen. Dit heeft me aangezet tot schrijven van mijn eerste blogpost. Ik had de afgelopen tijd wel regelmatig het gevoel op een sneltrein te zitten waar de tussenstations steeds verder van elkaar begonnen te liggen. Waarbij het de gemakkelijkste keuze is om gewoon met al de rest op de trein te blijven zitten, en waarbij de trein steeds sneller en sneller gaat. Dan probeerde ik soms al wel eens af te stappen van de trein, heel even een nieuw station verkennen, om dan toch weer met de hele kudde terug op de sneltrein te stappen. Na mijn blogpost 3 maanden geleden ben ik abrupt van die trein gesprongen, zonder dat op voorhand gepland te hebben, zomaar ineens eraf gesprongen, zonder nadenken over de gevolgen, zomaar ineens spontaan. Ik wou even naar dat hutje in het bos wat ik onderweg door dat raampje gezien had. Spontaan, niet gepland, zonder nadenken…iemand die mij een beetje kent, die associeert deze woorden niet bepaald met mij… Dat springen in het ondiepe heeft dan ook wel even pijn gedaan. De afgelopen tijd ben ik op heel veel gebieden uit mijn comfortzone moeten treden, ben ik heel hard op zoek gegaan naar mezelf en heb ik de kracht van de fantastische mensen rondom me mogen ervaren. Ik heb nu 3 maanden niet meer op de trein gezeten, ik heb een beetje gewandeld, wat gerust op een bankje, gelezen, geslapen, gehuild, geschreven, nagedacht en heel veel gepraat met mensen. We zijn nu 3 maanden verder en dinsdag ga ik voor het eerst dit jaar terug werken. Het is tijd voor mij, om terug op de trein te stappen. Alleen zal ik deze keer goed uitkijken welke trein dat ik pak… deze keer neem ik in plaats van de sneltrein, de boemeltrein zonder bestemming, de trein die traag over de sporen verder tsoekt en die stopt in elk station. De trein waarop je een praatje kan slaan met diegene die langs je zit en waaruit je de bloemetjes langs het spoor nog kan tellen. Want 1 van de dingen die ik al leerde is dat het leven niet draait om zo snel mogelijk op je bestemming te zijn, maar om de reis op zich. Terwijl ik de afgelopen tijd ‘offline’ was heb ik terug ouderwets papier en de vulpen ontdekt, en heb ik veel geschreven. Door veel te praten met de mensen rondom mij constateerde ik dat ik niet de enige ben met de gevoelens waarmee ik worstel. Ik voel dan ook een bepaalde drang om mijn reisverhalen met jullie te delen en vooral te blijven schrijven. Op de een of andere manier helpt schrijven mij omgaan met mezelf, met mijn gevoelens en met jullie en heb ik zelfs het gevoel dat ik mogelijks hier of daar wat mensen rondom mij kan helpen om af en toe af te stappen van de trein, even een pauze te pakken om na te denken welke de volgende trein zal zijn. Dus tot in het volgende station, of wie weet zit je wel een keertje langs me in de trein en slaan we een praatje, en in tussentijd zal ik hier wel regelmatig mijn reisverhaal met jullie delen.
Bij deze ook alvast een zeer grote dankjewel aan iedereen die er op een of andere manier voor mij was de afgelopen tijd, het doet deugd te weten dat er zoveel mensen rondom mij zijn… tot binnenkort ergens onderweg…
Doet je deze post op een of andere manier iets en wil je graag hierover eens praten?
Je bent heel erg welkom!
Heel goed verwoord Wouter ik voel met jou mee . En zo zijn er zoveel waar de trein regelmatiger pauzes of stop plaatsen rust plaatsen nodig zijn … x groetjes tante Anita