Wandelen in de kou

Dinsdagavond 12 november 2019

Net terug van een korte wandeling, ‘t is koud buiten, maar dat heb ik graag. Zonnig, droog en koud weer vind ik heerlijk om te wandelen en dat doe ik nog steeds, heel regelmatig gaan wandelen.  Het is alweer meer dan 7 maanden geleden sinds mijn laatste blogpost.  Het lijkt alleszins niet zo lang geleden, maar dat is het wel, en ik had nog zo beloofd om regelmatig wat te schrijven op mijn blog, maar bij deze…7 maanden geleden dus, ik stond toen op het punt om na een moeilijke 3 maanden terug op de trein te stappen, de vooravond van terug het werk te hervatten.  Als ik het teruglees was het plan toen om de boemeltrein te pakken. Ik lach nu in mezelf… plan grandioos mislukt… Als ik even in mezelf gekeken had dan had ik dat wel kunnen voorspellen. Boemeltreinen werken niet voor mij. Traag, afwachtend, rondkijkend, alles op zijn beloop latend en geen initiatief nemend…het is alles wat ik niet ben.  Ik was daar dan ook al wel héél snel achter.  Ik ben mijn eerste werkdag begonnen met de belofte aan veel mensen dat ik 2 a 3 dagen per week langzaam zou proberen en dat ik vandaar wel zou zien hoe het zou verlopen.  Na welgeteld een halve dag had ik al door dat dit niet werkte voor mij.  Als ik op de trein stap, dan moet het vooruitgaan, geen getreuzel, traag afwachtend, rondkijkend wat er gaat gebeuren.  Dat plan van de boemeltrein werd dan ook na een halve dag het plan van de sneltrein. Nee…, was iedereen zijn reactie, toch niet de sneltrein al terug, dat komt niet goed…  Met respect voor iedereen die me liefhad en me ervan probeerde te overtuigen om het toch rustig aan te doen, was mijn overtuigingskracht toch afdoende, met een compromis op mijn lijf geschreven. Het plan werd 4 dagen per week de professionele sneltrein en 1 dag, de vrijdag, om aan mezelf te werken en dingen te doen die ik graag doe, en dan hielden we nog het weekend over voor het gezin, de familie, vrienden, huis, tuin en keuken zaken. Een mooie balans, een balans die werkte voor mij en de mensen rondom mij, op gebied van work-life balance een ideaalbeeld.  Om er nog maar eens een metafoor tegenaan te gooien, ik had mijn leven goed op de rails op dat moment. Dat was ook zo, ik heb de afgelopen maanden energie gehad voor 10, ik was gemotiveerd, ging héél graag werken, had terug het gevoel dat ik de wereld aan kon, totdat ik een aantal weken geleden beslist heb om terug van die trein te stappen.  Sinds mijn sprong van de sneltrein begin dit jaar ben ik na een rustpauze enorm hard aan mezelf beginnen werken. Ik heb enorm veel tijd in mijn persoonlijke ontwikkeling gestoken, ik heb veel boeken gelezen en geluisterd, podcasts geluisterd, met mensen gesproken, online cursussen gevolgd over zowel professionele als persoonlijke onderwerpen, een cursus mindfulness gedaan en op regelmatige tijdstippen met professionele hulp gaan spreken.  Ik ben hiervan enorm “rijk” geworden, op alle gebieden (behalve financieel).  Ik heb veel geleerd over mezelf, mijn medemens, het brein en ons mentaal kapitaal. Het enorme potentieel dat in ieder van ons zit om ons mooiste leven te leiden. Met deze dagelijkse nieuwe kennis en inzichten heb ik terug een nieuwe levensvisie, motivatie en ambitie ontwikkeld waar ik me fantastisch goed in voel, die me ‘s morgens zonder moeite uit mijn bed krijgt, die me de hele dag moeiteloos bezig houd en waarbij ik ‘s avonds voor ik ga slapen kan terugkijken op de dag en zeggen, ik heb vandaag weer een fantastisch mooie dag beleefd. Waar is het dan misgelopen? Vraag je je nu af…waarom sta je nu dan op het perron en zit je niet meer op die trein? Wel, er valt nogal wat te vertellen over treinen…. Treinen hebben een bepaalde bestemming, een bestemming die vooraf bepaald is, vooraleer de trein vertrekt.  Dan zit er een machinist op die trein die ervoor moet zorgen dat de trein halte houdt bij de tussenstations en uiteindelijk aankomt op zijn bestemming.  De machinist bepaald hoe snel de trein rijdt en waar de trein stopt en terug vertrekt.  Als je als passagier op de trein zit heb je dus geen invloed op de bestemming, hoe snel de trein rijdt en waar hij stopt en terug vertrekt.  Laat net dat dan ook de reden waarom ik terug van de trein gestapt ben.  De trein waarop ik zat reed wel in de richting van mijn bestemming, echter de snelheid waaraan de trein reed was te traag voor mij en na enkele gesprekken met de machinisten van de trein bleek mijn bestemming ook véél verder te liggen dan de bestemming van de trein en daarbij stopte de trein naar mijn gevoel ook veel te dikwijls. Als je dan eerlijk bent met jezelf en je omgeving, dan is de conclusie dat je van de trein moet stappen op het eerstvolgende perron, want dan zit je niet meer op de juiste trein. Het was echter wel een plezante, aangename trein met zeer leuk gezelschap waarop het leuk was om te zitten en dat maakt afstappen dan weer moeilijk, het meest comfortabele is gewoon lekker warm op de trein te blijven zitten en wachten tot je aangekomen bent op je bestemming. Op de één of andere manier ben ik altijd wat tegendraads en anders geweest en kies ik niet altijd voor de meest gemakkelijke of comfortabele plaats.  Ik heb mijn kaartje voor die trein dus in 2 gescheurd, heb het perron achter me gelaten en wandel nu wat in de kou. Maar zoals ik hierboven al schreef, dat doe ik graag, wandelen in de kou. Dat houdt je hersenen wakker, motiveert je om op zoek te gaan naar een nieuw perron en nieuwe trein, of wie weet leg ik wel een nieuw spoor aan, met een nieuwe trein en nieuwe perrons en zijn er mensen die dezelfde bestemming als mij hebben en met me mee willen reizen op een nieuwe trein. Wie zal het zeggen?  Voorlopig tracht ik mezelf de juiste vragen te stellen en dan volgen de antwoorden in de toekomst vanzelf wel. Aan ambitie, motivatie en wilskracht zal het alleszins niet ontbreken.

Herkenbaar? Eens over babbelen bij een goede borrel, koffie of pint?