Automatische piloot

2 mei 2020

Het wordt stilaan een gewoonte, eigenlijk héél regelmatig willen schrijven, maar uiteindelijk het maar héél af en toe ook effectief doen…  Alweer wat maanden verder, moet ik vaststellen hoe snel een mens terug vervalt in ‘oude’ gewoontes en de rush van ons dagelijks leven het automatisch terug overneemt.  Een ongelukkig stom voorval als je voet omslaan terwijl je bijna ‘al lopend’ je werk aan het doen bent en je plotsklaps immobiel maakt, doet je dan terug even tot nadenken zetten en je ‘verplicht’ pauze te nemen.  Je kan het allemaal op een rij hebben, perfect voor ogen, het uit de boekjes gelezen hebben en het ook héél goed weten, om de één of andere reden zijn we gewoonte dieren, waarbij de automatische piloot het héél snel terug overneemt.  Het voorbije jaar leerde ik tijd maken voor mezelf, leerde ik doelen stellen, reflecteren, de belangrijke zaken des levens laten primeren op de minder belangrijke, héél regelmatig stilstaan, pauze nemen, ontsnappen van de dagelijkse rush, maar toch hard werken, de dingen die ik doe, graag doen, noem maar op… Ik weet het allemaal en tracht het ook nog allemaal toe te passen, en toch, en toch neemt de automatische piloot het héél snel over.  Voor ik het goed en wel besef, heb ik de afgelopen maanden weer bijna dag en nacht gewerkt, stond ik liefst van al elke dag nog een kwartier eerder op om meer gedaan te krijgen in die 24u, heb ik op enkele uitzonderingen na niet eens 5 minuten tijd genomen om ‘s middags zonder verder te werken mijn boterhammen op te eten, als ik al at,  voel ik me schuldig als ik ook maar een halve dag verlof zou nemen omdat er nog zoveel werk is, …automatische piloot in de sneltrein….

Als je dan opeens terug op de zetel beland met je voetje omhoog met een zak ijs erop dan heb je opeens weer tijd om langer dan 10 sec na te denken over alles… Nee het klopt niet helemaal, ik denk dat ik maar maximum een uur op de zetel gelegen heb met dat ijs op mijn voet, en ik heb niet nagedacht, ik werd er gewoon gek van, van dat niks doen. Dus nee, ik heb niet nagedacht of gefilosofeerd toen, nee ik ben tegen alle advies van iedereen in, opgestaan en ben terug van alles beginnen doen, omdat niet alles zomaar kan stilvallen en ik op de zetel liggen. Al hinkend, huppelend, door het huis op, naar buiten, de trap op en af,… eigenlijk verrekend van de pijn, maar stilzitten en even ‘niks’ doen, doet precies nog meer pijn, of beter, is nog frustrerender voor mij…daar wordt ik gek van. Na 1,5 dag rondhuppelen heb je dan toch weer spijt dat je niet bent blijven liggen met dat ijs op je voet en ga je toch in de zetel zitten, en begin je wel na te denken, want die voet doet toch stiekem wel wat pijn en misschien rust ik best toch wel nog 2 dagen om er maandag terug volle bak tegenaan te gaan… Of wacht, ik ging hier iets uit leren, en misschien toch af en toe eens terug stilzitten, en tijd nemen en minder snel lopen en… jaja ik weet het wel, ik weet het allemaal, maar het is toch sterker dan mezelf, het is gewoon zo….  Als je je werk graag doet, wordt het gewoon nog moeilijker om regelmatig ‘afstand’ te bewaren en even stil te blijven staan met wat je bezig bent, en toch, toch weet ik dat het zou moeten doen, zo af en toe niks doen, met mijn voet omhoog. Ik vrees dat ik nog wel wat leerschool af te leggen heb op dat vlak. Vandaag ga ik dan ook echt wat minder doen, want ik weet (en merk het ook) dat er pas inspiratie, creativiteit en goede ideeën ontstaan van zodra je er niet meer over nadenkt, je even ‘niks’ doet, je stilzit en je lichaam en geest ‘tijd’ geeft, gewoon tijd… Ik weet het wel, héél goed zelfs, het alleen ook effectief toepassen op mezelf lukt precies niet altijd even goed, maar ik blijf proberen die automatische piloot uit te schakelen en stil te gaan zitten, ‘niks’ doen…

Leef jij ook regelmatig op automatisch piloot? Heb jij ook een ongeluk nodig om even tot rust te komen en even ‘niks’ te doen? Het kan ook anders !