Dinsdag 20 september 2022 19:14
Op enkele uren na is het exact 17 jaar geleden dat onze zoon Bas ter wereld kwam. In mijn gedachten is het alsof het gisteren was, bij wijze van spreken toch, want mijn geheugen is ook niet altijd meer wat het geweest is, maar met de fotoboeken erbij zijn de herinneringen heel snel terug helder. Toen was hij nauwelijks een handvol groot, ondertussen passen zelfs zijn schoenen niet meer in mijn 2 handen.
De gewoonte hier in huis is dat de jarige kiest wat we eten of waar we gaan uiteten, en dat was vandaag niet anders. Nadat we de kebab (want dat staat altijd hoog op het lievelingslijstje van Bas) verorbert hadden vroeg ik de jarige al lachend, “Ook een pintje?” Waarop ik zelf al ineens vervolgde, “ai dat gaat niet, de Cristal staat niet meer koud”. Hij had namelijk afgelopen weekend al een feestje gehad met zijn vrienden voor zijn verjaardag en ik had hem de dag erna prompt gecommandeerd dat hij de frigo in de kelder moest leegmaken en uittrekken want de stroom kost handen vol geld tegenwoordig. “Ja maar papa”, zegt hij daarop, “pak mij maar een duveltje vanuit de frigo hierboven, dat is ook lekker”. Daar stond ik met de mond vol tanden en dacht….kleine jongens worden groot zeker? Dus dronken we samen een Duveltje, zwijgend tegenover elkaar aan tafel, genietend van het moment en dat Duveltje. Ik genoot echt héél hard want deze vader/zoon momenten zijn eigenlijk zo zeldzaam.
Daarna trok ik mijn wandelschoenen aan en deed mijn wandeltochtje mezelf afvragend of ik eigenlijk wel een goede vader ben? Eén van de berichten die Bas kreeg voor zijn verjaardag maakte hem erop attent dat hij nog 365 dagen ‘te luisteren’ had en hij dan als ‘volwassene’ kon doen en laten wat hij wou. Ik kreeg het opeens benauwd bij dat idee , dat wil zeggen dat ik nog maar 365 dagen de tijd heb om te slagen als vader, dacht ik bij mezelf. En of een Duveltje drinken op een doordeweekse dinsdag met je zoon van 17 geld als een pedagogisch goed voorbeeld… daar valt over te discussiëren…
En zo zijn er nog wel tal van voorbeelden waarvan ik achteraf enorm veel spijt heb gehad ze wel of net niet gedaan te hebben. Het eerste woord wat Bas als baby zei was “ba” van bal… het duurde dan ook maar tot de laatste kleuterklas voordat Bas bij Heidebloem Wijshagen ging voetballen en tot op de dag van vandaag doet hij dat daar nog steeds, bij de reserven, soms de eerste ploeg en ondertussen ook als trainer van de U11. Er zijn weinig dagen van de week die Bas niet op of langs een voetbalplein staat. Menig vader zou hier dolblij mee zijn, doch Bas treft het niet hiermee met zijn vader. Ik heb niets met voetbal, het interesseert me echt niets, en ondanks dat ik hem graag zie spelen en weet dat ik hem er een groot plezier mee doe om te komen kijken is het alweer eeuwen geleden dat ik dat deed. Als over-realistische vader ontnam ik hem als kind zelf prompt zijn droom om topvoetballer te worden bij Barcelona. “Zorg dat uw punten op school maar goed zijn en zoek u dan maar echt werk, want de kans dat jij topvoetballer wordt is veel te klein” waren mijn harde woorden. Of het realistisch was of niet, ik had hem nooit zijn droom als kind mogen ontnemen. Daar heb ik spijt van, echt oprecht spijt. Want iedereen moet mogen dromen, en dromen hoeven niet realistisch te zijn, dat weet ik nu, maar wist ik toen nog niet. Ondanks mijn totale non interesse en harde pogingen om hem te overtuigen van mijn mening over de (on)zin van voetbal hebben hem er niet van weerhouden te doen wat hij graag deed. En dat maakt me als vader enorm trots. Ik ben ook enorm trots op mijn zoon, als zeg ik hem dat veel te weinig, al sta ik niet wekelijks langs dat veld te supporteren en al interesseert me voetbal echt totaal niets. Bas ik ben jouw grootste fan, blijf vooral doen wat je graag doet, volg je passies en vergeet niet om te dromen, ze hoeven echt niet realistisch te zijn. De 17 jaar van het verleden kan ik niet terugdraaien, maar als ik zie wat een man dat je geworden bent, groter en sterker dan zijn vader, kan ik alleen maar concluderen dat het goed komt met je, ik heb het volste vertrouwen in je. Ik dacht dat ik nog maar 365 dagen had om te slagen en ik je dan moet loslaten, maar je vader blijf ik voor altijd. Ik heb dus hopelijk nog héél lang de tijd om elke dag een beetje beter te worden als je vader. En om terug te komen op dat Duveltje… het kan opvoedkundig zo onverantwoord zijn als het wil, ik heb er enorm van genoten, ons vader/zoon moment samen. Hopelijk was dat wederzijds en beleven we nog veel van deze momenten, met of zonder Duvel.
Gelukkige verjaardag zoon!
Waar heb jij spijt van? Wanneer zei jij de laatste keer dat je trots was op jouw zoon of dochter? Wanneer ben jij geslaagd als vader of moeder?